Duvarlarım Var Bilmediğim..

Bazı anlar vardır gerçeğin tam karşına dikildiği. Dikilir karşına duvar gibi, geçit vermez. Böyle durumlarda genelde ne yapacağını şaşır da insan uzun bi süre,bazen sonsuza kadar olur bu,inkarla birleşimiş kaçma isteği doğar insanda. Bağırıp çağırıp o tuğla yığınına, sıyrılırsın kenarından, devam etmeye çalışırsın yoluna; ve devam eder gibi görünürsün. En azından sen öyle sanırsın. O duvar dirildikçe senin hayatında, sağlı sollu bırakırsın ardında. Ama lanet gibi yapışır o sana, takip etmeye devam eder.Anlayamazsın işte o duvarı yıkman lazımalman lazım ardına,ayaklarının altına. İşte benim de böyle bi duvarım var. En sevdiğm. O benim önümdeyken benim onu arkamda sandığım. Ona sahip olduğumu; en kuvetli silahım olduğunu sanıp sırtımı dayadığım. Meğer o bana destek değilmiş engelmiş şimdi anladım.Ben sırtımı dayıyodum ona, o bir anda yıkıldı arkamda; dizili verdi önüme sırayla. Ben yerdeyim tabi. Hani ilkokulda olur ya ''şakacı'' veletler sn tam oturucakken çekerler sandelyeni altından; yapışırsın göt üstü. Heh aynı öyleyim ben şu an, sızlıyor münasip yerlerim. Oturamyorum tekrar bir yere, korkuyorum kayıverecek altımdan , yapışıcam yine yere diye. Bekliyorum bana yer göstersinler diye ama ben kitabevinde onlarca kitap arasından aradığını kendi bulmayı seven; sinemada yer göstericelere rağbet etmeyen; kaybolduğumda kanının son damlasına kadar kimseye yol sormayanım. Problemim var aklımın rotasından başka yol göstericilerle. Anlaşılan Biraz yürüyüşe çıkıp kâseyi dinlendirmeliyim. Başka yolum yok gibi gözüküyor.